Als stille getuige

De treurbeuk

zo staat hij nog daar
met zijn wijdvertakte armen
vol knisperend loof

overschaduwd hij de kleine
grafzerken
als een veilige parasol
boven hun hoofd

indrukwekkend was
deze geschiedenis
van
zieke en verwaarloosde
weesjes
die men hier ooit
een laatste onderdak gaf

het waren dan ook
louter kinderen die
de doodsbaar omgaven elkaar
steunend naar elk nieuw
naamloos graf